Midden jaren tachtig studeerde ik in Utrecht. Ter voorbereiding van een weekendje Londen met een vriendin kocht ik een stoere spijkerjas van zwaar denim materiaal met enkele leren details. Het was zoals de mode toen voorschreef, een ruimvallend model. Dat was handig want je kon hem in alle seizoenen aan, in de winter gewoon over een trui heen. Verder vond ik de vele zakken handig want dat maakte een handtas overbodig. De jas werd al snel mijn meest gedragen jas en dat bleef hij zeker 15 jaar lang.
Sinds mijn studententijd is er veel gebeurd, ik werd ouder, verhuisde, en ik had inmiddels een gezin. De spijkerjas paste niet meer zo in mijn leven in een nieuwe stad en in de nieuwe eeuw, dus hij hing allang in mijn wisselkast met kleren voor het andere seizoen. Bij opruimrondes deed ik hem echter nooit weg want het was zo’n praktische jas en hij was nog niet versleten. Bovendien dacht ik altijd dat zo’n super praktische jas altijd van pas kan komen. Gewoon een handige jas voor: “Je weet maar nooit.”
En toen, een jaar geleden besloot ik dan toch dat de jas maar naar de kringloopwinkel moest en ik hing hem aan de kapstok totdat hij meekon met wat andere spullen. Ik had er afstand van gedaan en was erg verrast toen een van mijn zoons zei dat hij het een leuke jas vond en of hij hem kon passen. Ik had daar niets op tegen hoewel ik mij afvroeg of het hem wel zou passen want hij is 33 cm langer dan ik. Maar toen hij de jas paste en in de spiegel keek, was ik verrast dat mijn oude jas een nieuwe eigenaar had gevonden, want de jas paste hem perfect en hij was helemaal blij met deze vintage spijkerjas. Hij heeft zelfs nog een kleine reparatie aan een van de mouwen gedaan, en toen bleek het de ideale jas voor een nonchalante zomeroutfit. Zo begon mijn oude spijkerjas alsnog aan een nieuw leven.
Mei 2024