Een favoriet muziekstuk van mij is al jaren, het vioolconcert voor 2 violen in D mineur, BWV 1043 van JS Bach. Ik luister er graag naar in de auto of in het vliegtuig boven de wolken, de jubelende violen tillen je op en nemen je mee. Ik hoorde delen van dit stuk voor het eerst in de balletstudio waar ik als student lessen volgde. Wij moesten als leerlingen, zoals gebruikelijk in een les in de klassieke techniek, combinaties van passen en sprongen over de diagonaal van de zaal oefenen. Hemelse muziek, en heerlijk om op te dansen het was alsof je zweefde. Ik wilde die prachtige glasheldere muziek, dansante muziek ook op c.d. hebben, dus beluisterde ik in een muziekwinkel verschillende uitvoeringen van dit stuk, maar ik schrok mij wezenloos van de verschillende zware, trage uitvoeringen waarin de musici als soldaten met zware bepakking door een moeras leken te zwoegen, het was treurnis alom. De muziek tilde je niet op, maar trok je neer. De energieke muziek die perfect was voor een lichtvoetige dans was totaal niet meer herkenbaar. Bij een vlotte uitvoering lijkt elke noot op de juiste plaats te staan terwijl bij zo’n trage uitvoering het muziekstuk totaal ontwricht lijkt, als een te vaak opgerekt elastiek. Gelukkig vond ik na veel luisteren in de winkel toch nog een uitvoering die erg leek op de uitvoering waarop wij dansten; licht en transparant. En die uitvoering begeleidt mij na al die jaren nog steeds.
Augustus 2017