Sinds ik MS heb ervaar ik sommige dingen anders dan vroeger. Dat merk ik onder andere bij het piano spelen. Mijn linkerhand doet niet meer vanzelfsprekend mee. Er zijn dingen veranderd in de aansturing, nou is dat op zich niet vreemd, tenslotte ben ik een aantal jaar geleden enige weken aan mijn linkerkant verlamd geweest. Toch vind ik het bizar dat ik in het gebruik van mijn linkerhand bewust een vertraging in de aansturing ervaar, maar dat dat niet hoorbaar is in mijn spel. Het voelt als een worsteling met mijzelf om de vingers te laten doen wat ik wil, maar dat is niet te horen. De vriendin met wie ik samen piano speel (ze is pianodocent) zegt dat als zij tijdens het spelen naar mijn handen kijkt, wel kan zien dat het mij erg veel moeite kost, maar dat ze het niet hoort. Dat is natuurlijk leuk, maar het maakt wel onzeker. Want kan ik nog wel vertrouwen op wat ik voel? Verbeeld ik mij alleen maar dat het mij heel veel moeite kost om de juiste toets te vinden, mijn vingers met de juiste hoeveelheid kracht op de juiste toets te laten vallen en ondertussen met één oog de bladmuziek in de gaten te houden? Ik blijf gewoon piano spelen omdat ik van muziek houd en verder omdat er op de lange termijn wel verbeteringen zichtbaar zijn. Ik blijf spelen, hoewel ik na een half uur spelen bekaf ben. Ik blijf spelen omdat, in de uitvoering, mijn worsteling met de aansturing van mijn hand blijkbaar niet hoorbaar is, en misschien gaan die gevoelens van onzekerheid wel weg als ik ze negeer.
2017