Wandelen langs de rand van de afgrond

Mijn laatste jaarlijkse bezoek aan de neuroloog, een half jaar geleden, was snel voorbij; hij vroeg naar mijn MS klachten en die had ik niet, eigenlijk al jaren niet meer dus hoefde ik van hem niet meer terug te komen, behalve als ik weer klachten zou krijgen. Hij zei, dat ik gewoon door moest gaan met doen en laten wat ik al deed en liet. Dat was verheugend nieuws en ik ben daar ook erg blij om, maar deze ziekte is ongewis, dus het voelt ook als wandelen langs de rand van een afgrond. Daar moet je wel je evenwicht bewaren. Ik ben daar blijkbaar goed in. Maar dat evenwicht bewaren met een chronische ziekte is opgebouwd uit heel veel aspecten. Allerlei kleine lifestyle keuzes spelen daar een rol in, en het lijkt eenvoudig om door te gaan met leven zoals ik leef, maar er kunnen toch ongemerkt veranderingen insluipen die het evenwicht zouden kunnen verstoren. Daarom heb ik ook lang de jaarlijkse controles in het ziekenhuis volgehouden. Zo’n jaarlijkse ‘keuring’ voelde altijd wel geruststellend, hoewel die keuring meestal slechts bestond uit een gesprekje.

Voordat ik MS kreeg, wist ik wel dat ik ooit getroffen zou kunnen worden door een onverwachte ziekte, ik had in mijn omgeving al meegemaakt dat mensen plotseling in het ziekenhuis beland waren, terwijl zij dachten geheel gezond te zijn. Nu ik eenmaal zelf ondervonden heb dat je van de ene dag op de andere geconfronteerd kunt worden met de diagnose van een slopende ziekte is dat gevaar veel reëler geworden. Dus, ja het gaat nu goed met mij, maar om nou te zeggen dat ik  zorgeloos huppelend verder leef… Nee, dat niet, ik wandel bedachtzaam verder langs de afgrond en geniet van het uitzicht. En bedenk dat ik ook veel geluk heb met hoe het met mijn ziekte, en mijn gezondheid gaat.

Geef een reactie

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.