Ik strompel terug van de bakker met mijn tas vol brood en zie ik mijzelf in gedachten lopen; onregelmatig, mijn linkerkant meezeulend. Soms baal ik dan wel. Maar ja, er zijn mensen die er veel slechter aan toe zijn dan ik, mensen met agressieve MS-vormen, met reuma en andere akelige ziektes. Ik prijs mijzelf altijd gelukkig dat ik een tamelijk rustige vorm van MS heb, ik heb na die eerste zware aanval geen nieuwe meer gehad. Ik prijs mij gelukkig dat ik in een fijn huis woon met een lieve, energieke en vindingrijke man die zelden ergens tegenop ziet. Ik prijs mij gelukkig dat ik zoveel zorgzame en begripvolle vrienden en buren heb en dat ik zulke lieve behulpzame zoons heb. En, ja het wordt saai: dat ik lieve betrokken familieleden heb. In een land woon met een goede gezondheidszorg en niet in een land met gebrekkige gezondheidszorg. Dat ik de geringe hoeveelheid energie die ik heb, kan besteden aan de begeleiding van mijn zoons. Ja, dat is wat mij op de been houdt. Dat is waarom ik elke ochtend om 07.15 naast mijn bed sta en aan de dag begin, hoe moe ik ook ben. Ik hoop dat ik, als ik maar bezig blijf, de ziekte zo lang mogelijk kan voorblijven. ik ben bang voor weer een heftige aanval. Deze ziekte is tamelijk onvoorspelbaar, dus misschien merk ik niets van een volgende aanval. Maar, het kan ook anders zijn. Wat ik erg vind is dat ik nog steeds niet gewend ben aan mijn nieuwe zelf, ooit was ik soepel en lenig en zo voel ik mij nog steeds, maar mijn linkerbeen is niet soepel en lenig, maar log en traag, een slapend been dat ik moet meezeulen. In mijn hoofd ben ik nog wie ik vroeger was: een amateur-danser, in mijn hoofd dans ik nog, in mijn gevoel ook. Ik zie nog steeds de choreografie in de alledaagse beweging. Hoe auto’s gedisciplineerd langs elkaar heen bewegen op een kruispunt. Hoe mensen in een mensenmassa soepel botsingen vermijden. Als ik piano speel dan voel ik de dansritmes nog haarfijn aan, ze zitten nog in mijn hersenen en in mijn handen, maar mijn linker kant werkt niet meer mee.
Februari 2015