Deze roman wordt goed samengevat door deze zin eruit: “It was strange at once to be so familiar yet so separated.”
Een roman over familie-relaties, kunst en taal. Het is ook een meditatieve roman, waarin weinig gebeurt. De vertelster wisselt overpeinzingen over de aard van het leven af met herinneringen en telefoongesprekken. Door deze vorm die niet duidelijk ergens heen gaat, is het boek gemakkelijk te lezen, maar je kunt als lezer ook gemakkelijk de draad kwijtraken. Voor een lezer die graag een verhaal met een kop en een staart leest, is dit boek mogelijk te vaag. Zelf vond ik het wel gemakkelijk te lezen, maar ik dreigde wel af en toe de draad kwijt te raken, dat gebeurde niet, maar ik kan mij ook voorstellen dat ik het boek weggelegd had als ik mij niet vast voorgenomen had het uit te lezen.
De vertelster is met haar moeder op vakantie in Japan zij zijn er afzonderlijk heen gereisd want ze wonen in verschillende steden, de vertelster woont in Australie en haar moeder in Hong Kong. Ze zien elkaar daarom niet vaak. Voor de vertelster is het de tweede keer dat ze in Japan is, voor haar moeder de eerste keer. Wij als lezers volgen de vertelster en haar moeder tijdens museumbezoeken en tijdens maaltijden. Er wordt weinig gesproken. De vertelster wordt erg geraakt door de kunst die zij ziet, maar ze mist de juiste woorden om er met haar moeder over te spreken. Dat overkwam haar eerder toen zij met de vader van haar partner (een beeldhouwer) over zijn werk wilde praten. Zij wil haar moeder Japan laten zien, maar het lijkt wel of haar moeder intuitief meer van Japan weet dan zij. De vertelster heeft meer scholing dan haar moeder en doet pogingen haar kennis delen met haar moeder, maar haar moeder lijkt juist meer greep te hebben op de realiteit van Japan dan de vertelster, niet door erover te praten maar door er gewoon te zijn.
De vertelster wil ervaringen vangen in woorden, maar voor haar moeder hoeft dat niet want zij is ook tevreden met de ervaring zelf.
Februari 2023