Afgelopen winter keek ik er al naar uit om in juni een stukje te schrijven over de uitbundig bloeiende bermen langs fietsroutes die wij graag rijden. Inmiddels is juni al een eind op weg, en zijn de bermen waar wij langs fietsen, kaal
Ik bespreek dit boek als eerste omdat ik het een prachtig boek vind, en het met enige regelmaat herlees. Het is een autobiografische roman van Virginia Woolf, geschreven in de stream-of-consciousness stijl, en het wordt beschouwd als een hoogtepunt uit de 20ste eeuwse Engels talige literatuur.
Lezen doe ik graag, ik zou dan ook graag een deel van mijn blog aan het onderwerp boeken willen besteden, of aan het onderwerp lezen. Ik weet alleen nog niet zo goed hoe ik dat zou willen vormgeven. Ik ben daar nog wat over aan het denken.
Jaren geleden was ik met twee vriendinnen op Terschelling. Wij verbleven daar een weekend in een huisje met een nautische naam, in West aan Zee. Ik ben een jaar geleden nog op zoek geweest naar dat huisje, maar vond het niet meer terug.
Zeer Recent, was er de voorlaatste stap in het afbouwen van de Corona maatregelen, en opeens waren concerten weer mogelijk. Geweldig! Wij hadden meteen 3 concerten in 4 dagen, om naar toe te gaan. Wat een overvloed!
Laatst een stukje gefietst door de stad, en langs de kust. Het was een zonnige winterdag. Een winterdag met een lenteachtige sfeer. Door de lichtval leek het wel voorjaar.
Bomen in de winter.
Bomen vind ik mooi in elk jaargetijde, maar in de winter zie je vooral de structuur van de boom. Dan zijn alle versieringen verdwenen en blijft alleen de basis over. Na het vallen van de bladeren blijven alleen de stam, dikkere takken, dunnere takken en een wirwar van kleine takjes en twijgjes over. Sommige soorten bomen zien er zo zonder hun bladeren heel keurig gekapt uit, hun takken wijzen allemaal recht naar boven, parallel aan de stam. Andere soorten zijn knoestiger, met kronkelige takken, en een doolhof aan kleinere takjes die om elkaar heen gegroeid zijn. In de winter zie je alleen de donkere silhouetten van bomen, duidelijk afgetekend tegen het grijs van de lucht. Er zijn ook bomen die, toen de stam boven een bepaalde lengte kwam alleen nog maar horizontaal vertakt zijn. Dan heeft de wind, nadat de boom een bepaalde hoogte bereikt had, hem geen kans meer gegeven hoger te worden. In de duinen zie je wel zulke exemplaren.
In de stad zie je ook heel veel Berken met tengere hangende takken. Ze zien er vaak wat kwetsbaar uit. Verder zijn er in zo’n gebied aan de kust als waar wij wonen ook veel Dennen met dikke volle takken met bossige plukken donkere naalden, die groen blijven in de winter. Een paar dagen geleden zag ik ergens, ook een paar Treurwilgen waarvan de takken al lichtgroen begonnen te kleuren. De lente lijkt dus al in aantocht.
Onlangs kwam mijn vriendin Dorothée Wortelboer bij mij op bezoek. Dorothėe ken ik al jaren, al sinds ik danslessen bij haar volgde in Utrecht. Uit het dansen kwam een vriendschap voort, en wij leven door lief en leed met elkaar mee. Ik wist dat onze belangstelling veelal om dezelfde onderwerpen draait: muziek en dans; taal en vertalen; natuur en geschiedenis.
Mijn laatste jaarlijkse bezoek aan de neuroloog, een half jaar geleden, was snel voorbij; hij vroeg naar mijn MS klachten en die had ik niet, eigenlijk al jaren niet meer dus hoefde ik van hem niet meer terug te komen, behalve als ik weer klachten zou krijgen.
